(scroll down for the English version!)
Een Argentijnse koningin in Nederland. Een Argentijnse paus in het Vaticaan. Het Argentijnse wonderkind Lionel Messi dat record na record blijft breken. Argentinië is ‘hot’ en staat volop in de schijnwerpers. Alleen daarom al zijn het interessante tijden om hier te verblijven. En tel daar vervolgens nog eens die talloze politieke, economische en sociale gebeurtenissen bij op die momenteel in dit fascinerende land plaatsvinden...
Tja, en toen was daar ineens witte rook. Ik kwam net thuis toen m’n huisgenootje zei: ‘we hebben een nieuw paus”. Ik, weinig geïnteresseerd in de katholieke kerk en nog minder in de opvattingen van een oude man in het Vaticaan, reageerde: ‘Oh, leuk, waar komt hij vandaan?’ Daarvoor moest ze nog even op internet kijken. Ik had mijn computer inmiddels ook aan staan. Op het moment dat ik mijn Facebook opende wist ik genoeg: een Argentijn!
Sindsdien wordt het nieuws hier beheerst door Franciscus. Ook presidente Cristina Kirchner wist het historische moment te benutten en de spotlights op zich gericht te krijgen. Of de paus niet wilde bemiddelen in het conflict om de Malvinas eilanden (de Falkland eilanden)… Ongelofelijk toch hoe het conflict met de Engelsen maar op blijft spelen. En dat terwijl ik toch zou zeggen dat er op dit moment wel urgentere problemen zijn in dit land dan die eilandjes waar meer schapen dan mensen wonen.
In mijn huidige baantje als tourguide wijs ik de bezoekers vaak op de prachtige paleizen en gebouwen in de stad. Honderd jaar geleden behoorde Argentinië tot de vijf rijkste landen ter wereld. Die rijkdom van toen is vandaag de dag nog goed terug te zien in bepaalde delen van Buenos Aires. Vaak, echter, moet ik constateren dat de glans er wel wat van af is: in potentie is het prachtig maar in realiteit is toch vaak enigszins vergane glorie. Slecht onderhouden, graffiti op de muren, vuilnis op straat en stoeptegels die schots en scheef liggen. Natuurlijk, dat is deels die rauwe charme van een wijk als San Telmo. Maar het is vooral de charme voor een melancholische jongen van 24 die denkt dat hij een nostalgische poëet is, een type zoals ik zeg maar. Het alledaagse leven voor de gemiddelde inwoner van Buenos Aires is natuurlijk anders. En daarmee wil ik niet het vorige verhaal dat ik schreef (‘Living the Sabina life’) teniet doen: dat is hoe ik Buenos Aires beleef, vanuit mijn positie en vanuit mijn levensfase. En die is natuurlijk totaal anders dan die van een bejaarde, slecht ter been zijnde vrouw, die tussen het afval over de scheve stoeptegels moet stappen. Of voor de leraar die met 5000 peso per maand (ongeveer 800 euro) een gezin moet onderhouden. Ik besef maar al te goed dat ik, met m’n baantjes als tourguide en leraar Engels, als Europeaan, met toegang tot een stabiele munt (nouja, stabieler dan de Argentijnse Peso in ieder geval…), me in een enorme luxepositie bevind. De bohemien leefstijl die ik me momenteel met enorm veel plezier aanmeet (Living the Sabina life) heeft natuurlijk alles te maken met Buenos Aires en haar karakter, maar voor veel mensen is het leven hier iedere dag gewoon weer een strijd.
Terwijl Argentinië juist bekend staat als het meest Europese land van Latijns-Amerika en Buenos Aires volgens velen aan Parijs of Madrid doet denken. Ook qua cultuur en identiteit is Europa altijd het voorbeeld geweest. Volgens vele andere Latijns-Amerikanen heeft Argentinië zich daardoor altijd wat verheven gevoeld boven de rest van het continent. Zoals ik laatst in een boek las: “eigenlijk zijn wij Argentijnen Europees, maar door een ongelukkig speling van het lot zijn we op dit barbaarse continent terecht gekomen…”
Dat ondertussen rivalen als Chili en Brazilië ze economisch gezien in sneltrein vaart voorbij zijn gestreefd doet pijn. Ook bij mij. Kijkend naar het potentieel van dit land is het te bizar voor woorden in welke situatie het zich bevindt. ‘Politiek mismanagement’, anders kan ik het niet verklaren. Decennia gevuld met fascisme, militaire dictatuur, populisme, extreem neo-liberaal beleid, de ene economische crash na de andere, heeft haar sporen achter gelaten.
Laatst zei een taxichauffeur (altijd goede referentiekaders voor een land) tegen me: “Europa, vooral Italië, Spanje, Griekenland, staat in vuur en vlam: oh ‘de crisis’, wat nu?! Maar dat is niks met wat wij hier allemaal al hebben meegemaakt. Verschil is dat wij het gewend zijn, we weten niet beter dan dat we iedere tien jaar weer met een crisis worden geconfronteerd. Dat een politicus er met ons geld vandoor gaat. En natuurlijk gaan we de straat op, slaan we op potten en pannen. Natuurlijk discussiëren we tot we geen woorden meer hebben. Maar uiteindelijk schudden we eens met ons hoofd en gaan we weer verder met ons dagelijkse leven…”
En dit land is enorm politiek. Iedereen heeft een mening en die meningen zijn zeer extreem. Volledig vóór of volledig tégen de huidige regering; een middenweg lijkt niet te bestaan. Afgelopen zondag was het 24 maart, de nationale herdenkingsdag voor de dictatuur. Natuurlijk waren er marsen in de stad en natuurlijk was ik er bij om het spektakel te aanschouwen. Een ook hier; de ene groep was vóór Cristina (vlaggen met zowel het hoofd van Evita Peron als dat van Cristina Kirchner), de andere groep schreeuwde de meest beledigende woorden over Cristina door de microfoon. Het hoofd van Hugo Chavez prijkte op vele T-shirts, in dezelfde stijl als het hoofd van Che Guevara. Een optocht die over mensenrechten zou moeten gaan, en een ‘Nunca mas’ (‘nooit meer’) aan de dictatuur, bleek toch vooral een moment voor de voorstanders en tegenstanders van de huidige regering om hun stem te laten horen.
Zoals ik de afgelopen jaren in Latijns-Amerika steeds heb geconstateerd: niets is wat het op het eerste gezicht lijkt. Er is altijd een andere invalshoek, niets is eendimensionaal. Mijn tijd in Cuba was wat dat betreft het meest fascinerend: een kijkje aan de andere kant van het spectrum.
Het daadwerkelijk wonen in een land als Argentinië is nu mijn grote fascinatie. Het is natuurlijk geweldig om met de Lonely Planet in de hand toeristische hoogtepunten te bezoeken en dat zal ik ook snel weer gaan doen. Maar dat geeft me op dit moment (deze fase!) geen voldoening. Nee, ik probeer dieper en dieper door te dringen tot de essentie van dit land. En hoe meer ik te weten kom, hoe complexer het lijkt te worden. Maar juist die puzzel – en niet alleen het land maar ook zeker de persoonlijke puzzel – is wat me momenteel voldoening geeft.
En vanuit dat oogpunt zit ik hier perfect op mijn plek. Complexiteiten zoeken en analyseren. Uitdagingen aangaan en nieuwe ervaringen absorberen. En een beter land dan Argentinië, een betere stad dan Buenos Aires, kan ik me op dit moment niet voorstellen…
-----------------------------------
English version: Argentina in the spotlights
An Argentine queen in the Netherlands. An Argentine pope in the Vatican. Argentine wonder kid Lionel Messi breaking record after record. Argentina is ‘hot’ and is getting all the spotlights at the moment. That’s already one of interesting aspects of being here right now. Not even to mention the uncountable political, economic and social events taken place in this fascinating country.
And then suddenly there was white smoke. I just arrived at home when my room made told me: ‘we have a new pope’. I’m not interested at all in the Catholic church, and less in the opinions of an old man at the Vatican, so responded: ‘oh, nice. Where’s he from?’ She didn’t know yet. I had started my computer already and as soon as I opened my Facebook I knew it: an Argentine!
From that day on, the news here is dominated by Franciscus. Also Argentine president Cristina Kirchner used the historical moment to get all attention. During her meeting with Franciscus she asked if he could negotiate in the Malvinas (Falkland) conflict…. Unbelievable how this conflict with the British remains present. I think the country has some more urgent problems to deal with at the moment than those tiny islands where more sheep than people live.
In my current job as tour guide, I show the visitors the beautiful palaces and buildings of the city. Hundred years ago, Argentina was one of the five richest countries in the world. The wealth from those days is still noticeable today, in some parts of Buenos Aires at least. But often, I see a less romantic reality. Potentially, it’s beautiful, but in reality it is more faded glory. Bad maintained, graffiti on the walls, garbage on the streets and uneven sidewalks full of holes. Of course, this is part of the rough charm of a neighborhood like San Telmo. But mainly, this is the charm for a melancholic 24-years old boy who thinks he’s a nostalgic poet. A boy like me, for example… The daily life for a normal Buenos Aires inhabitant is different of course. And I don’t want to nullify my previous blog (‘Living the Sabina life’): that’s the way I live Buenos Aires, in my position and in this moment of my life. And that’s totally different from the situation of an elder, fragile woman who has to walk through the garbage and over the crooked sidewalk. Or the teacher who’s earning around 5000 peso a month (around 800 euro’s) and who has to maintain his family. I realize that, with my jobs as tour guide and English teacher, being an European, with access to a stable currency (well, at least more stable than the Argentine Peso…), I find myself in a privileged position. Of course, the bohemian lifestyle I’m living at the moment (‘Living the Sabina life’) has all to do with Buenos Aires’ atmosphere and the city’s character, but for many people here, life is just a unromantic daily struggle.
While Argentina is known as the most European country in Latin America and according to many, Buenos Aires looks like Paris or Madrid. Europe always has been the cultural example. According to other Latin Americans, Argentines think they are better than the rest of the continent. As I recently read in a book: “we Argentines are European, but due to an unfortunate twist of fate, we ended up in this barbaric continent ...” This of course is a joke, but for sure the Argentine identity is highly based on the European model.
But at the same time, rivals like Brazil and Chili are doing economically much better. And that hurts. Also to me. Looking at the potential of this country, it’s bizarre to notice the country’s current situation. ‘Political mismanagement’, I don’t have another clarification. Decades of fascism, military dictatorship, populism, extreme neo-liberalism, and one economic crisis after another, have left their marks.
A few weeks ago, a taxi driver (always good sources) told me: “Europe, mainly Italy, Spain, Greece, is highly confused: ‘Oh, the crisis! What to do now?’ But that’s nothing compared to what we have gone through. The difference is that we are accustomed to it. We don’t know better than being faced with a crisis every ten years. Or a politician stealing our money. And of course, we go to the streets, banging on pots and pans. Of course, we discuss till we have no more words left to use. But at the end, we shake our heads, and go on with our life…”
And this country is extremely political. Everyone has an opinion, and those opinions are very extreme. Totally supporting or totally against the current government; something in between seems no to exist. Last Sunday, 24 of March, was the remembrance day for the military dictatorship. Of course, marches where organized in the city, and of course, I was one of the spectators. Also here, the link with the current political situation was highly visible. Groups supporting president Cristina Kirchner (with flags with both the image of Cristina and Evita) next to groups screaming insults to Cristina. Also the image of Hugo Chavez, like Che Guevara, was highly present, on T-shirts and flags. A march that should constitute a ‘Nunca Mas’ (‘Never Again’) to the dictatorship, turned out to be a moment for both supporters and enemies of the current government to raise their voice.
As I have noticed the last years in Latin-America: nothing here is what it seems to be at first sight. There is always another perspective, nothing is one-dimensional. From this perspective, especially my time in Cuba was very interesting: getting insight in the other side of the spectrum.
Actually living in a country like Argentina is right now my big fascination. It is amazing, of course, to travel with the Lonely Planet,visiting touristic highlights (for sure I will start doing that again soon). But that’s not what I’m looking for at this moment. No, I’m trying to find the essence of this country. And the more I get to know, the more complex it gets. But exactly this puzzle – not only the puzzle of this country, but also my personal puzzle – is what gives me satisfaction at this moment.
Considering that, I’m at the right place. Finding complexities and analyzing them. Searching for challenges and absorbing new experiences. And for that, I can’t imagine a better country than Argentina, a better city than Buenos Aires…
